Een neus voor natuurbeheer

03 februari 2016

Geadopteerde honden als natuurbeheerders

Zenders, GPS, drones, camera's... al deze technologische snufjes worden gebruikt in de strijd om dieren van uitsterven te behoeden. Sinds kort is er een toevoeging aan deze lijst die veel minder high-tech is: de hondenneus. Honden hebben een veel betere reukzin dan mensen - ze ruiken minstens 10 000 keer beter- en kunnen hierdoor sterk bijdragen aan natuurbeheer. Zo kunnen ze bijvoorbeeld de uitwerpselen van wilde dieren opsporen en stropers lokaliseren. Dat alles zonder de natuur te beschadigen en zonder extra stress op te leveren voor de wilde dieren... Het leukste van alles is dat deze taak voornamelijk uitgeoefend wordt door geadopteerde asielhonden. Een win-win situatie dus.

Honden redden salamanders, wolven en tal van andere dieren

In één van de meest recente projecten van de organisatie "Nature Conservancy" spoorden de honden een met uitsterven bedreigde salamander op. Hoewel de soort reeds gedurende duizenden jaren in de bergen in Mexico leeft, bedreigt de opwarming van de aarde hun voortbestaan. De poelen waarin ze voortplanten drogen namelijk uit en het bos verdwijnt. Er moest dus snel actie ondernomen worden om de salamanders te helpen. Dankzij de honden, die de salamanders konden opsporen door middel van hun geurspoor, konden biologen inschatten hoeveel dieren er de recente droogte overleeft hadden en waar ze zich bevonden. Zo kon met grote nauwkeurigheid bepaald worden waar het herstellen van de poelen en het bos het best zouden plaatsvinden om de kans op succes zo groot mogelijk te maken.

In een ander voorbeeld redden de honden letterlijk het leven van enkele wolven. Wanneer het duidelijk werd dat het aantal kariboes in Canada sterk verminderde, opperden enkele mensen namelijk om de lokale roofdieren -de wolven- te doden. Dankzij de honden, die de uitwerpselen van kariboes opspoorden, kon er bepaald worden dat de achteruitgang van de kariboes niet te wijten was aan de wolf, maar wel aan de mens. Het gebied waar de kariboes leven is namelijk rijk aan olie. Enkele bedrijven boren er dus naar olie en maken ondertussen veel lawaai. De kariboes ondervinden hier veel stress van en blijven uit de buurt van die lawaaierige gebieden, hoewel daar de lekkerste en meeste voedzame planten groeien. Een gebrek aan voedsel zorgt er op zijn beurt voor dat er minder kalfjes geboren worden en dat de dieren minder lang leven. De wolf heeft dus helemaal niets te maken met de achteruitgang van de kariboe!

Laat ons hopen dat dit prachtige project nog veel honden en wilde dieren kan redden.

bron: good nature travel en University of Washington
foto's: Jaimi Heimbuch